Orgaandonatie ja/nee

Jaren geleden besloot ik me aan te melden als orgaandonor. Ik dacht: dood is dood, en als ik met mijn organen een ander mens in leven kan houden dan zou dit een mooi teken van liefde zijn.

Tot ik in aanraking kwam met een boekje van Hans Stolp dat over orgaandonatie ging. Toen begon ik te twijfelen en ging ik me verdiepen in hoe orgaandonatie nu echt in zijn werk gaat.
Volgens de wet mogen organen namelijk uit het menselijk lichaam gehaald worden als die persoon hersendood is. Maar wat is nu precies hersendood? Je hart klopt nog, alle organen werken nog.... in hoeverre ben je dan dood en voel je niets meer als er in je gesneden wordt? En kan de donor naar het hiernamaals reizen als hij een of meerdere organen heeft afgestaan?

En hoe zit het dan met de persoon die jouw organen ontvangt? Is hij nog dezelfde persoon als voorheen of voelt hij zich nu anders? Ik heb namelijk verhalen gelezen over mensen die een orgaan gedoneerd hadden gekregen en dat hun karakter na de operatie veranderd was en dat ze emoties en herinneringen van de donor hadden gekregen.

En in hoeverre moet een mens (ziel) in leven gehouden blijven d.m.v. donor organen of medicijnen? Zou de ziel niet gewoon moeten sterven als de tijd daar voor is?

Er zijn dus wel wat dingen af te wegen als je een weloverwogen keuze hierin wilt maken: een keuze waar jij zelf achter staat. De overheid heeft inmiddels meer druk op dit onderwerp gelegd. Waarom? Omdat aan een levend mens nu eenmaal geld valt te verdienen en aan een overleden persoon niet meer?

Ik heb mijn keuze v.w.b. orgaandonatie inmiddels gewijzigd. Wat ga jij doen?

denken-met-je-hart-orgaandonatie-hans-stolp-9789020212365jpg