Gezin en zelfmoord
Ik heb al veel informatie over rouwverwerking op mijn website gedeeld (https://speltherapie.co/blog). Wanneer je met zelfmoord te maken krijgt, komen er nog andere zaken bij kijken. Onderstaande informatie is geschreven voor kinderen, echter is het ook toepasbaar op volwassenen.
Allereerst is het belangrijk dat je (en dat geldt voor iedereen die een rol in het leven van de overledene heeft gespeeld) je realiseert dat je NOOIT schuldig of medeschuldig bent aan de zelfmoord. Ieder mens beschikt over een vrije wil en heeft daar een eigen keuze in. Het is de verantwoordelijkheid van de overledene om wel of niet een einde aan zijn leven te maken ongeacht de voorgeschiedenis. Afhankelijk van de leeftijd van je kind, kan er een periode komen dat je kind de schuld bij zichzelf gaat zoeken ("had ik maar beter geluisterd", "als ik niet zo vervelend was geweest, dan....."). Bevestig je kind regelmatig dat het NOOIT schuldig is aan de dood van zijn ouder.
Als een van de ouders overlijdt, dan begint de veilige thuisbasis te wankelen en dat kan voor een kind enorm beangstigend zijn. Het ene kind gaat eng dromen, het andere kind wil niets liever dan bij de andere ouder blijven. Kinderen kunnen last krijgen van verlatingsangst. Dat is normaal maar kan vooral voor je kind erg vervelend worden: ga hier als volwassene (ouder, medewerker BSO, leerkracht, familielid) zorgvuldig mee om.
Voor je kind is het enorm belangrijk dat het leert dat zijn gevoel er terdege toe doet, dat het gezien en gehoord wordt, dat het woorden leert geven aan zijn emoties en gevoelens en dat zijn gevoelens eruit komen.
Rouwen is een eenzaam proces. Iedereen doet dit namelijk op zijn eigen manier. Het ene kind sluit zich af en wordt onzichtbaar. Het andere kind wordt rebels, brutaal en boos. Vergeet hier het onzichbare kind niet!
Helaas lijkt er in de buitenwereld vaak nog een taboe te zitten op zelfmoord. Een oud patroon dat doorbroken mag worden! Door zelfmoord bespreekbaar te maken, kan je mogelijk andere levens redden.
Spiritueel gezien hebben jullie allemaal ooit samen afgesproken om uit deze gebeurtenis je leer te trekken. Het is aan ieder om wel of niet uit te zoeken wat dit is.
Er komt veel bij kijken als je partner overlijdt. De 1e periode leven mensen vaak in ongeloof. Heb je zelf geen tijd of energie om deze in je kind te steken, schakel dan de hulp van een kindertherapeut in voor je kind.
Ondanks goede hulpverlening na het overlijden van een ouder zal je kind gedurende verschillende fases in zijn leven nog hulpverlening goed kunnen gebruiken. Zoals:
- Rond het 7e levensjaar maken de kinderen een enorme ontwikkelingssprong qua cognitie. Ze leren dan bv beter begrijpen wat oorzaak-gevolg inhoudt.
- Rondom de pubertijd wanneer de hormonen gaan opspelen en kinderen zich gaan afzetten tegen hun ouders.
- Wanneer je kind zelf ouder wordt.
Daarnaast blijven mijlpalen in het leven van je kind, vooral de 1e jaren, pijnlijk: kadootjes voor vaderdag maken, afzwemmen, afscheid van de lagere school, diploma uitreiking, de 1e baan, op zichzelf gaan wonen, trouwen etc.
Probeer als gezin met elkaar in contact te blijven, echter dwing je kind niet tot praten als het dit echt niet wilt. Wel is het belangrijk dat je kind zijn gevoelens leert doorleven en deze dan op een non-verbale manier uit.
Hoe paradoxaal het ook klinkt: dit overlijden kan naast het grote verdriet met de nodige impact ook tot mooie inzichten leiden. Het overlijden en daaropvolgende afscheid zorgt voor aandacht, liefde en verbinding met familie, kennissen, collega's en mogelijk een hele gemeenschap. Ego en materialisme zijn op de achtergrond verdwenen. Meer hierover lees je in dit artikel:
https://speltherapie.co/blog/van-3d-via-4d-naar-5d-leven-in-de-5e-dimensie
Waak ervoor dat je kind niet in een isolement terechtkomt, nu of op latere leeftijd (dan wordt de link naar de zelfmoord van de ouder mogelijk niet meer gelegd).
Voor informatie over rouwverwerking bij kinderen, lees je meer op: https://speltherapie.co/blog/page/2
