Hoe verbeter ik de band met mijn kind (partner, derden)?
Waarom is een goede communicatie zo belangrijk? Je kan er vast zelf wel een antwoord op vinden. Wanneer ik aan kinderen denk, dan zou ik antwoorden: met woorden kan je een kind maken of breken. De volgende voorbeelden heb je vast weleens gehoord:
"doe niet zo dom"
"snap je dat nu echt niet?"
"wat ben jij stom zeg"
"moet ik jou eens even onder handen nemen?"
"dom kind"
Wanneer je brein regelmatig dezelfde woorden of zinnen hoort, dan gaat het dit als de waarheid aannemen. Dat geldt ook voor twijfels als "kan ik dat wel" of "dat lukt me nooit". Als je dit maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, dan lukt het je ook nooit.
Wanneer een kind (mens) regelmatig opmerkingen krijgt te horen zoals hierboven staan, dan breekt dit op een gegeven moment zijn zelfvertrouwen af. Als papa en mama al zoiets zeggen.... En wat denk je hoe je kind tegen zichzelf aan gaat kijken? Het zal zo een laag zelfbeeld krijgen. En dat vind ik zo jammer. Een kind wat regelmatige negatieve opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd krijgt, zal deze verankeren in zijn systeem en hier jarenlang last van hebben (tot het als volwassene hiermee aan de slag gaat).
Belangrijk is om je eerst te realiseren of hetgeen je aan je kind vraagt past bij zijn leeftijd. Oftewel: zijn jouw verwachtingen reëel? Daarna dien je te checken of je kind jou wel gehoord heeft. Spreek altijd in de ik-vorm en spreek je kind aan op zijn gedrag en nooit op de persoon zelf. Dus "ik vind het vervelend dat je niet luistert".
Een praktisch en herkenbaar boekje waar je veel van deze voorbeelden en tips in kan lezen, is het boekje "how2talk2kids". Ik kan het iedere ouder (eigenlijk iedere volwassene) aanraden! Het verbetert de band tussen jou en je kind en de mensen met wie je deze vorm van communiceren gaat toepassen. Wellicht ben je de in dit boekje genoemde manier van communiceren van thuis uit niet gewend en klinkt het je in het begin wat onwennig in je oren. Maar: ook jij kan dit.
Op welke manier werd er vroeger bij jouw thuis tegen jou gepraat?
"doe niet zo dom"
"snap je dat nu echt niet?"
"wat ben jij stom zeg"
"moet ik jou eens even onder handen nemen?"
"dom kind"
Wanneer je brein regelmatig dezelfde woorden of zinnen hoort, dan gaat het dit als de waarheid aannemen. Dat geldt ook voor twijfels als "kan ik dat wel" of "dat lukt me nooit". Als je dit maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, dan lukt het je ook nooit.
Wanneer een kind (mens) regelmatig opmerkingen krijgt te horen zoals hierboven staan, dan breekt dit op een gegeven moment zijn zelfvertrouwen af. Als papa en mama al zoiets zeggen.... En wat denk je hoe je kind tegen zichzelf aan gaat kijken? Het zal zo een laag zelfbeeld krijgen. En dat vind ik zo jammer. Een kind wat regelmatige negatieve opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd krijgt, zal deze verankeren in zijn systeem en hier jarenlang last van hebben (tot het als volwassene hiermee aan de slag gaat).
Belangrijk is om je eerst te realiseren of hetgeen je aan je kind vraagt past bij zijn leeftijd. Oftewel: zijn jouw verwachtingen reëel? Daarna dien je te checken of je kind jou wel gehoord heeft. Spreek altijd in de ik-vorm en spreek je kind aan op zijn gedrag en nooit op de persoon zelf. Dus "ik vind het vervelend dat je niet luistert".
Een praktisch en herkenbaar boekje waar je veel van deze voorbeelden en tips in kan lezen, is het boekje "how2talk2kids". Ik kan het iedere ouder (eigenlijk iedere volwassene) aanraden! Het verbetert de band tussen jou en je kind en de mensen met wie je deze vorm van communiceren gaat toepassen. Wellicht ben je de in dit boekje genoemde manier van communiceren van thuis uit niet gewend en klinkt het je in het begin wat onwennig in je oren. Maar: ook jij kan dit.
Op welke manier werd er vroeger bij jouw thuis tegen jou gepraat?
