Ik voel me afgewezen door mijn moeder

Ik heb het weleens meegemaakt dat een moeder informatie over kindertherapie bij mij aanvroeg omdat ze zag dat haar dochtertje zich anders gedroeg sinds de, in dit geval, scheiding. Het meisje luistert slecht, zeurt veel en gedraagt zich dwars. Moeder denkt erover om speltherapie in te gaan zetten voor haar dochtertje: een prima idee! Vervolgens blijft het wekenlang stil, totdat ik moeder bij de supermarkt tegenkom. We maken een praatje en moeder vertelt dat "het probleem over is". Haar dochtertje is weer rustig en zeurt niet meer. Probleem oplost, denkt moeder.

Wat denk ik ? Het meisje heeft wekenlang haar moeder laten merken (door te zeuren, slecht te luisteren en zich dwars te gedragen) dat ze zich niet lekker voelt (verdrietig om de scheiding, papa missen, wennen aan het nieuwe huis, nog niet gewend aan de nieuwe situatie) maar moeder heeft hier geen gehoor aan gegeven. De gevoelens van het meisje zijn niet erkend door moeder. Moeder heeft niet of onvoldoende stil gestaan bij wat in haar dochtertje omgaat, waardoor het meisje zich waarschijnlijk afgewezen en eenzaam is gaan voelen en het bijltje er maar bij neer heeft gegooid.

Om even in de schoenen van het meisje te gaan staan: hoe zou jij je voelen als je een probleem wil bespreken met je partner of je beste vriend(in) en deze neemt jou niet serieus of luistert niet echt naar jou ? Je kan het een volgende keer nog eens proberen maar als je weer een ongeïnteresseerde reactie of misschien wel geen reactie krijgt, zal je geen zin meer hebben om je probleem nogmaals met deze persoon te bespreken. Je voelt je niet gehoord en niet serieus genomen en wellicht in je hart afgewezen. De gevoelens die jij nu ervaart, heeft dit meisje waarschijnlijk ook ervaren...

Dit voorbeeld is natuurlijk niet bedoeld om jou als ouder te kwetsen maar om je inzicht te geven in de belevingswereld van een kind, misschien wel jouw kind?