Mijn puberdochter heeft een fout vriendje

Je komt erachter dat je dochter (of zoon) verkering heeft. In het gunstige geval heeft je kind je dit zelf verteld. In het andere geval ben je er misschien achter gekomen doordat je je kind op leugens betrapt hebt of posts op social media hebt gezien. En nu blijkt de grote liefde van je kind ook nog van het kaliber waar je als ouder echt niet blij mee bent. Wat nu gedaan?

Als ouder kan je eisen dat je zoon/dochter de verkering uitmaakt of willen dat je kind de betreffende persoon niet meer ziet. Dit is allemaal goed bedoeld uit bescherming en liefde voor je kind. Maar realiseer je dat een puber met gierende hormonen niet voor reden vatbaar is, zich helemaal verliest in deze gevoelens, denkt het toch het beste te weten wat goed voor hem/haar is, onder druk kan staan van leeftijdsgenoten (“anders hoor ik er niet meer bij”) en dingen stiekem gaat doen als je het verbiedt. Verbieden werkt in de meeste gevallen dus averechts. Echter mag je wel grenzen (“huisregels”) stellen. Ieder kind heeft diep in zijn hart behoefte aan grenzen, ook jouw kind, dit schept namelijk veiligheid. Maar je puber zal hier tegenaan willen boksen. Zich afzetten tegen ouders hoort bij het opgroeien en zich losmaken van de ouders

Wat kan je nu als ouder het beste doen?

Een van de belangrijkste dingen is dat je in contact blijft met je kind. Blijf met elkaar in gesprek, laat je kind uitspreken en luister vooral veel naar je kind. Toon interesse en blijf betrokken bij je dochter of zoon.

Door leeftijdsgenoten en de komst van het internet weten kinderen al veel maar bespreek toch onderwerpen als: seks, porno, anti conceptie (denk ook aan soa’s en baarmoederhalskanker), vriendschappen, ongewenst zwanger- en ouderschap, drugs, alcoholgebruik, vapen en loverboys. Wijs je kind op gevaren en risico’s. En leg jouw gevoelens uit als het zich niet aan afspraken houdt (bv bezorgdheid, als teken van liefde voor je kind). Vertel je kind dat het zelf zijn grenzen bepaalt en deze niet moet laten overschrijden ook als het bang is om er daarna niet meer bij te horen of bang is dat zijn/haar grote liefde de relatie uitmaakt. Vertel wat intuïtie is en leer je kind te luisteren naar zijn innerlijke stem, deze is immers de beste raadgever.

Als ouder mag je zeker huisregels hebben. Probeer deze zo veel mogelijk samen met je kind op te stellen. De kans dat het zich dan hieraan houdt is vele malen groter dan dat jij als ouder deze oplegt. Geef je kind de verantwoordelijkheid maar ook de bijbehorende consequentie als het de verantwoordelijkheid niet neemt, zoals op tijd thuis zijn of huiswerk maken. Je mag als ouder weten met wie het omgaat (nodig de verkering uit om bij je thuis te komen) en laat de tortelduifjes evt samen tijd bij jouw thuis doorbrengen. Kan jij mooi een oogje in het zeil houden. Ook kan je adres en telefoonnummer vragen. En afspreken dat je kind opneemt zodra je hem/haar belt, dan wel binnen een afgesproken tijd terugbelt zodat je altijd weet waar je zoon/dochter is en met wie. Studie heeft prioriteit.

Blijf bewust aandacht geven aan je kind (zet je telefoon dus even op uit). Dit is goed voor zijn zelfvertrouwen en is nodig op alle leeftijden.

Geef je kind jouw vertrouwen (al kan dit vreselijk moeilijk voor je zijn), respecteer hoe je kind zijn leven leeft en laat de deur altijd open staan voor als je kind je weer nodig heeft. 

Wat ik bij iedere lastige periode in mijn leven als moeder dacht en nog steeds denk: 'alles is een  fase en gaat een keer voorbij". En de kans dat je puber voor de rest van zijn/haar leven bij deze geliefde blijft is erg klein .

Geef je kind de kans om te vallen en help het, als het dit wil, met weer opstaan oftewel: laat je kind zijn eigen fouten maken en hiervan leren. Dat hebben wij toch ook gedaan toen we jong waren?

Wat werkt is vaak humor erin te gooien. Wel de humor van je kind