Stukje bewustwording voor papa’s en mama’s
Ik merk in mijn praktijk dat ouders het vaak moeilijk vinden om de oorzaak van het gedrag van hun kind(eren) te vinden. Onderstaand stukje heb ik natuurlijk niet geschreven om jou als ouder/verzorger te kwetsen of te beschuldigen van “verkeerd” gedrag, nee. Het is om je bewust te laten worden van jouw gedrag en wat de gevolgen hiervan kunnen zijn voor je kind: zie het als een eye-opener, een leerproces.
Wanneer
je kind b.v. sneller dan je van hem gewend bent of een langere
periode boos/driftig/verdrietig is, kan je je afvragen wat hier de
reden van is. Niet op het moment dat je kind in een driftbui zit (net
dan heeft het vaak behoefte aan een veilige lieve knuffel van jou,
ook al zegt het van niet) maar als het weer wat rustiger is geworden.
Geeft je kind aan op dat moment niet erover te willen praten met jou,
respecteer dit dan en kom er later op terug. Vaak is bedtijd een goed
moment om samen de dag te evalueren. Kinderen kunnen vaak zelf
uitleggen wat er aan de hand is. Voor jou als ouder zijn de dingen
waar je kind mee zegt te zitten misschien onbelangrijke en kleine
problemen, maar voor je kind kunnen deze enorm groot zijn. B.v. een
kindje wat niet naast hem wilde gaan zitten, een klasgenootje dat wat
afpakte, de toon van een ander kindje of leerkracht die overigens
niet voor je kind bedoeld hoefde te zijn. En soms heeft een kind zijn
dag gewoon niet. Dat hebben wij volwassen ook weleens: een baaldag.
Is het dit allemaal niet (en dan komt het), probeer dan eens eerlijk naar je eigen gedrag en gevoelens te kijken: ben je zelf ergens boos, verdrietig of gefrustreerd over? Dit hoeft niet gerelateerd te zijn aan je kind. Misschien ben je op je werk oneerlijk behandeld, heb je ruzie met je partner of ben je b.v. verdrietig over iets wat je gehoord of meegemaakt hebt. Vooral hooggevoelige kinderen voelen jouw gevoelens haarfijn aan. Ook al zeg je niets of maak je geen ruzie waar je kind bij is. Ze zeggen niet voor niets dat kinderen vaak een spiegel voorhouden: hun gedrag kan iets over jou zeggen! En niet direct over je kind.
Ik zal je twee totaal verschillende voorbeelden uit eigen ervaring geven:
Mijn zoontje die totaal onhandelbaar lijkt, weigert te luisteren en heeft een kort lontje. Als eerste kijk ik tegenwoordig naar mezelf: hoe voel ik me? Om dan tot de conclusie te komen dat ik zelf gestrest ben omdat ik een drukke werk/studiedag had en weet dat ik nog eten moet koken, afwassen, douchen, opruimen, kind naar bed brengen…. Pfff. Een eye opener.
We zitten aan het ontbijt en mijn zoontje zegt dat ie geen boterham wil omdat hij misselijk is. Ik voel me prima en eet lekker mijn ontbijt op. Even later lopen we naar boven om tanden te poetsen en bijna boven voel ik dat ik moet rennen om net op tijd bij de wasbak te zijn om over te geven. De misselijkheid bij mijn zoontje is daarna over. En ik, die nergens last van had, moet even bijkomen. Mijn zoontje heeft mijn misselijkheidsgevoel feilloos opgepikt.
Als
je b.v. zelf verdrietig bent en je kind voelt dit aan en vraagt ernaar,
dan willen veel ouders hun kind hiermee niet belasten en zullen
antwoorden dat er niets aan de hand is. Wanneer je dit meerdere malen
doet, zal je kind aan zijn eigen gevoel gaan twijfelen wat niet goed
is. Je intuïtie is immers jouw beste raadgever in je leven en het zou jammer zijn als je kind dit op latere leeftijd "terug moet vinden". De kunst is, zeker in deze snelle en hectische maatschappij, om
bij je gevoel te kunnen en te leren blijven! Beter is om de
constatering van je kind te bevestigen, maar je kind meteen ook
gerust te stellen: “ja ik ben een beetje verdrietig, maar ik weet
dat dit dadelijk weer over is. Je hoeft je hier geen zorgen om te
maken, okay?”.
Ook
ruzies tussen jou en je partner (maak so wie so nooit ruzie waar je
kind bij is of op zodanig volume dat je kind het boven in bed nog
hoort) voelt je kind haarfijn aan. Is je kind mede hierdoor
overprikkeld, dan kan je voortaan zelf nagaan wat je eigen rol is in
het boze/verdrietige/prikkelbare/driftige gedrag van je kind. Dit is
niet iets dat je van vandaag op morgen beheerst: geef jezelf de kans
en de tijd om te leren. Ook ik als volwassene en moeder leer nog iedere dag bij! Gelukkig.
Wil je overigens wat meer weten over het vertalen van het gedrag van je kind, dan is het boek “het fluisterkind” van Janita Venema een fijn (werk)boek hierover.
Accepteer jij je kind als spiegel in jouw leven?
